Normal Bir Çocukta Dişlerin Çıkışı Şöyledir

Normal Bir Çocukta Dişlerin Çıkışı Şöyledir

4-7'nci ay alt çene orta kesici dişleri,

8-10'ncu ay üst çene kesici dişleri, 12-16'ncı ay üst çene de birinci küçük azı, alt çenede ikinci kesici diş, birinci öğütücü diş (Azı dişi), 12-24'üncü ay üst çene köşe dişi, alt çene köpek dişi, 20 - 24'üncü ay üst çenede ikinci öğütücü diş, alt çenede ikinci öğütücü diş.

Yeni doğmuş çocuk dakikada takriben 40 defa nefes alır. Büyüdükçe nefes sayısı azalır. Bir yaşına girdiği dakikada 2S'e iner. Bunun gibi nabız da 120'den bir yaşında 100' e düşer. Dişlerin dokuzuncu ayda sökmeye başlamaması raşitizm ihtimalini hatıra getirmelidir.

Birinci ve ikinci ayda çocukların debelenme hareketleri henüz hedefsizdir. İkinci aya kadar çocuk şaşı gibi bakar ancak ikinci aydan sonra adalelerin hareketinde düzen başlar. Çocuk karnının üzerine yatırıldığı zaman başını tutmaya uğraşır. Eşyayı kucaklamaya çalışır. üçüncü ayda çocuk gözleriyle bir şeyi takip edebilir. Dinlemeye ve gülümsemeye başlar.

Dördüncü ayda uzatılan şeyleri tutar. Çocuk, kafasını oturduğu yerde tutmaya başlar. Beşinci ve altıncı ayda çocuk kendi kendine oturmaya başlar. Onuncu ayda dayanarak ayakta durur. Heceleri konuşur ve anlamaya başlar. On ikinci ayda tutunarak yürür. On beşinci ayda ayakta durmaya ve yürümeye çalışır. Kelimeleri söyleyebilir.

Çocuk terbiyesinde çocuğun karakterinin oluşumunda, ana babasının sorumluluğu büyüktür, öyle ki okul bunda ancak pek az şeyi değiştirebilir. Çocuğun muhitini öğrendiği, kendi mevkisini tanıdığı ve cemiyet içinde yaşamayı anladığı ilk beş yıl zarfında çevrenin çocuğa karşı anlayış göstermesi Iazımdır. Çocuğun terbiyesi süt emme çağında başlamalıdır. Daha ilk yaşında sakinliğe ve düzene alıştırılmayan çocuk, ilerde güç terbiye edilir. İkinci yaşına giren çocuk bir yasağın manasını anlamalıdır. Çocuk, yapmaya mecbur olduğu ve yapmamakla görevli olduğu şeyleri anlamalıdır.

İyi bir eğitmen, bu hedefe ulaşmakta zorluk çekmez. Bundan başka çocuk, yapmayı arzu ettiği şeyi değil emrolunan şeyi yapmayı öğrenmelidir. Bu hususta cezadan ziyade rrıükafat iş görür. Ebeveynin bir teşekkürü veya dostane bir bakışı bazen kafi gelir. Çikolata vermeye ihtiyaç yoktur. Çocuğun isteklerinden vazgeçebilmesi daha ehemmiyetli bir terbiye icabıdır.

Çocuk bu hedefe ancak dört yaşında varmaya başlar. Çocuktan yapması istenilen şeyler onun takatini aşmamalıdır. Aksi takdirde çocuk sinirli olur. çocuğun anlatmaya ve öğrenmeye olan meylini bilmelidir. Fakat çocukların sorduğu her şey öğrenmek ihtiyacından gelmez. Büyüklerle konuşmak arzusuyla onlara yakın olmak ihtiyacından gelir. Ana babanın bu mevzuda sabırsızlık gösterdikleri çoktur. Fakat düşünmelidir ki konuşturulmayan çocuk kendisini yalnız hisseder ve bu onu kararsız yapar.













SENDE YORUM YAP!

Whatsapp